Krzysztof Dzikowski

Mentor autor tekstów piosenek, scenarzysta filmowy, dramaturg, literat

Czym sie zajmuję

Słowo

O mnie

Krzysztof Dzikowski – autor tekstów piosenek, scenarzysta filmowy, dramaturg, literat, urodzony 25 stycznia 1938 roku. Ukończył scenopisarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, a także Warszawską Szkołę Fotografii, filologię polską - studia podyplomowe w Warszawskiej Wyższej Szkole Humanistycznej. Napisał i nagrał kilkaset utworów, z których najważniejsze to: Anna Maria, Ciągle pada, Mały książę, Dozwolone do lat osiemnastu, Tak bardzo się starałem, Nie wiem, czy to warto, Dzień jeden w roku, Niebo z moich stron, Słowo jedyne Ty, Gondolierzy znad Wisły, Chcę być kochaną, Wschód słońca w stadninie koni (umieszczony w „Światowej antologii poezji o koniach”) i wiele innych. Jest również autorem piosenek wykorzystywanych w filmach i serialach telewizyjnych. Pisał dla Czerwonych Gitar, Czerwono-Czarnych, Niebiesko-Czarnych, Czesława Niemena, Seweryna Krajewskiego, Maryli Rodowicz, Ireny Jarockiej, Alibabek, Anny German, Katarzyny Sobczyk, Anny Wyszkoni, Piotra Cugowskiego i innych. Współpracował z kompozytorami: Sewerynem Krajewskim, Mateuszem Święcickim, Ryszardem Poznakowskim, Zbigniewem Bizoniem, Markiem Sartem i wieloma innymi. Kabaret: był kierownikiem literackim i autorem tekstów dla Kabaretu Stodoła. Wspólnie z Wojciechem Młynarskim pisał dla dwóch programów Kabaretu Hybrydy „Radosna gęba stabilizacji” i „Ludzie to kupią”. Scenariusze filmowe: „Krzycz głośniej” – pierwsza nagroda na Festiwalu Młodzi i Film w Koszalinie, „Powieszony” (Zespół X Andrzeja Wajdy), „Żołnierz obcego mocarstwa” (Wytwórnia Czołówka), „Hotel Wieczny Odpoczynek” (TV Chicago). Sztuki teatralne: „Gwałtu, co się dzieje” według Aleksandra Fredry - Teatr Polski w Poznaniu 350 przedstawień sezon 1968/69, 1970/71, Teatr Rozmaitości w Warszawie, Teatr Powszechny w Łodzi, Teatr im. Juliusza Osterwy w Gorzowie; „Niedopasowani, czyli Goliath Wielorybh” (z Wojciechem Młynarskim), muz. Marek Sart - Teatr Muzyczny w Warszawie (Praski Teatr Ludowy). Publikacje: Tygodnik satyryczny „Szpilki”, Satyryczny Magazyn Radiowy „Dziewiątka” i „Podwieczorek przy mikrofonie”. W Programie I PR prowadził swoją autorską audycję „Piosenka faktu”. Współpracował z III Programem Polskiego Radia. Był pomysłodawcą i realizatorem audycji „Studencka Piosenka Miesiąca”. Z Mateuszem Święcickim i Jerzym Grygolunasem pracował przy organizacji I Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Książki: „Józup” (wspólnie z Urszulą Dutkiewicz), autobiograficzna książka „Tekściarz” (opracował Rafał Podraza). W przygotowaniu tomik piosenek, wierszy i opowiadań „Fruwam po ziemi”. Nagrody i wyróżnienia: I nagroda za prozę w konkursie „Gaudeamus Warszawski”, II nagroda w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „Turniej Trzech Wierszy” za wiersz „Ślepcy”, I nagroda na III Festiwalu w Opolu za piosenkę „Nie wiem czy to warto”. Na Festiwalach w Opolu wyróżniono piosenki: „Ballada o szczęściu”, „Ballada o grabarzu”, „Ballada o Lili Put”, „Mały książę”, I nagroda na Międzynarodowym Konkursie Piosenki w Castlebar w Irlandii za piosenkę „Jest wszystko tak samo, a jednak nie tak”. Pełnione funkcje: Członek Rady Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, Przewodniczący Związku Zawodowego Twórców Kultury, Przewodniczący Związku Polskich Autorów i Kompozytorów ZAKR, Członek Związku Literatów Polskich. Odznaczenia: Srebrny medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Nagroda Honorowa Prezesa Zarządu Telewizji Polskiej S.A. Ikony Opola, Odznaka Honorowa Stowarzyszenia Autorów ZAIKS, Złoty Krzyż Zasługi przyznany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za całokształt twórczości. Została powołana Fundacja im. Krzysztofa Dzikowskiego, której inicjatywa powstania związana jest z faktem wykorzystywania tekstów piosenek Krzysztofa Dzikowskiego do nauki języka polskiego na Syberii i popularnością ich za granicą. Fundacja ogłosiła rok 2016 jako rok obchodów 55-lecia twórczości Krzysztofa Dzikowskiego. Na temat twórczości Krzysztofa Dzikowskiego powstała w Polskiej Akademii Nauk praca. fot. Maciej Szal